De vitrine van de lambic

EIZERINGEN - Er zijn van die cafés die een zekere toets van nostalgie uitstralen, cafés waar je spontaan over de charme van ,,Wij, Heren van Zichem'' begint te mijmeren. Er zijn ook cafés die op die ouderwetse charme drijven. En dan is er ,,In de verzekering tegen de Grote Dorst'' in Eizeringen, waar nostalgie tot een regelrechte kunst verheven wordt.

In de verzekering tegen de Grote Dorst'' heeft alle troeven om spontaan het gemoed van ons aller oma's te doen volschieten. Het Pajotse café ligt op een hoekje van het alleraardigste marktplein van Eizeringen, in een decor van kronkelende straatjes en glooiende heuvels. De gevel is van muizengrijze crêpi, de tafels en stoelen zijn van simpel donker hout, de vensterbanken torsen een stel uit de kluiten gewassen sanseveria's en de gezellige oude tegelvloer ligt er nog.

Met een biermandje met Girardin gueuze (2,50 euro) in de hand rep ik me echter naar het terrasje, waar ik me aan een van de bolle eiken biertonnen installeer, die als tafels fungeren.

Om het nostalgische plaatje compleet te maken, wordt ,,In de verzekering tegen de Grote Dorst'' ook nog eens uitgebaat door twee broers, Yves en Kurt Panneels, die het café zes jaar geleden overnamen om het van de dreigende ondergang te redden. ,,In de verzekering tegen de Grote Dorst is het enige café in Eizeringen'', vertelt Yves Panneels. ,,Zes jaar geleden zette de uitbaatster, Margriet, die toen al 85 jaar was, het te koop. Daarmee dreigde dus het laatste café van het dorp te verdwijnen. Mijn broer en ik vonden dat we dat niet konden laten gebeuren. Maar we hebben allebei al een fulltime baan, dus we houden enkel open op zon- en feestdagen, van tien uur tot halftwee. Net als Margriet de laatste jaren trouwens.''

Maar ijzeren principes zijn niet de enige reden waarom Yves en Kurt hun zinnen op het café zetten. ,,Stamgast was ik niet echt bij Margriet, maar toen we klein waren, mochten Kurt en ik soms mee met vader'', legt Yves uit. ,,En hij bracht ook wel eens een stuk chocolade voor ons mee. Dat café had een betekenis voor ons. Bovendien had onze familie, tot de generatie van mijn grootmoeder, generaties lang een herberg uitgebaat. Dus het leek ons wel leuk om die twee tradities ineens op te pikken.''

In de verzekering tegen de Grote Dorst staat al sinds mensenheugenis in het centrum van Eizeringen. ,,Het café zou een van de eerste huizen van het dorp zijn geweest'', zegt Yves. ,,Volgens sommige geruchten zou het zelfs gebouwd zijn met het overschot van de stenen voor de kerk, maar ik weet niet of dat waar is.''

Ook de naam gaat al een tijdje mee. ,,In tegenstelling tot wat veel mensen denken, hebben we die naam niet zelf verzonnen. Het is de originele naam. Onder Margriet heeft de zaak altijd zo geheten. Maar we zijn er wel blij mee, want blijkbaar googelen veel mensen op 'dorst' of 'grote dorst' als ze op zoek zijn naar een leuk café.'' Nog een leuk weetje: ,,'In de verzekering tegen de Grote Dorst' is naar het schijnt ook de langste naam in Vlaanderen'', zegt Yves lachend.

Behalve de langste naam, heeft het café van de Panneelsen ook zowat de langste lijst lambic-bieren op de kaart. ,,We hebben ons gespecialiseerd in de traditionele geuze en kriek van het pajottenland'', beaamt Yves. ,,Laat het duidelijk zijn, dat zijn zure bieren, geen zoete. De zoete kriek en geuze zijn commerciële varianten. Kersen zijn zoet, krieken behoren zuur te smaken. Echte geuze parelt bovendien, de champagne van de bieren!''

,,We zijn al vrij ver gegaan in onze bierkaart, maar we zijn van plan ze nog uit te breiden. We willen een vitrine zijn voor de traditionele lambic-brouwers. Dat zijn de enige bieren van spontane gisting ter wereld. Overal gooit men er kunstmatig gist bij. Bij lambic en afgeleiden mag de natuur nog haar werk doen.''

Zuur of niet zuur, de traditionele kriek en geuze slaat aan, verzekert Yves ,,We merken dat ook jongeren terugkeren naar die traditionele, gecompliceerdere smaken. Het is vooral leuk wanneer je een klant ziet evolueren. Bij de eerste bezoekjes houden ze zich bij wat wij een 'instapmodel' noemen, een bier dat nog niet te zuur is, met nog een beetje suiker. Na een tijdje schakelen ze over naar bieren 'voor gevorderden', met een grotere complexiteit. Je moet even wennen aan die moeilijkere smaken. Tegenwoordig smaakt al ons eten zo zoet.''

Door die specialisatie loop je in 'In de verzekering tegen de grote dorst' bierliefhebbers van over de hele wereld tegen het lijf. Tijdens mijn bezoekje zit ik voor ik het weet met drie Italianen rond een biervat. Een van hen is Lorenzo Dabove, een Italiaans biercriticus en proever van de Waalse bierfederatie. ,,Ik kom hier eens per maand'', zegt hij. ,,Ik hou het meest van al van de Vlaamse bieren. En van de Vlaamse mentaliteit. En geen van beide is naar de zin van de Waalse bierfederatie, vrees ik.''

,,De verste klant die we hier ooit over de vloer hebben gehad was een Australiër'', vertelt Yves. ,,Die was op fietstocht door West-Europa en had op het internet een recensie van ons café en de pajotbieren gelezen. Hij had zijn tocht zo gepland dat hij net op een zondag hier zou passeren. Maar we hebben hier ook al klanten gehad uit Seattle in de Verenigde Staten, uit Nederland en Duitsland. Uit Engeland komt er regelmatig een groep met een bus langs. Op zulke verhalen zijn we wel een beetje trots, moet ik bekennen.''